Geslachtsbepaling bij wandelende takken is soms heel erg makkelijk, en soms best lastig. Dat ligt helemaal aan welk soort je hebt.

Van sommige soorten hoef je het geslacht niet eens te bepalen: Het zijn altijd vrouwtjes! Deze vrouwtjes leggen parthenogenetisch eitjes en hebben daarom geen mannetjes nodig. Vaak komen in de natuur nog wel mannetjes voor, maar in de kweek in gevangenschap niet. Bekende voorbeelden van parthenogenetische soorten in cultuur zijn psg 1 (Carausius morosus) en psg 144 (Ramulus artemis).

Andere soorten hebben duidelijke en grote verschillen tussen de geslachten. Psg 9 (Extatosoma tiaratum) hebben grote stekelige vrouwtjes en dunne mannetjes met haast geen stekels. Bovendien hebben de mannetjes vleugels als ze volwassen zijn, terwijl het vrouwtje alleen nutteloze mini-vleugels heeft.

Een Extatosoma tiaratum volwassen mannetje.

Een bijna volwassen Extatosoma tiaratum vrouwtje.

Over het algemeen hebben mannetjes vaak langere bredere voelsprieten en zijn vaak iets smaller of kleiner qua postuur. Elk soort heeft specifieke kenmerken om de geslachte van elkaar te onderscheiden, daarom kan je het beste kijken bij de soorten om te zien waar de verschillen zitten.